Założenie najczęściej wybieranych licówek porcelanowych to działanie kilkuetapowe, które jednak nie zawsze trwa długo. Wszystko zależy od stanu zębów i zgryzu.
Przed zabiegiem niezbędne jest przejście kwalifikacji lekarskiej. Stomatolog bada zgryz, określa stan zdrowia zębów i dziąseł, a także jakość szkliwa i na tej podstawie dobiera najwłaściwszy rodzaj licówek. Współcześnie dominuje tendencja do jak najmniejszej ingerencji w tkankę zęba, dlatego, jeśli tylko będzie to możliwe, lekarz prawdopodobnie zaproponuje licówki bez szlifowania.
Następnie pacjent określa, jaki chciałby mieć kształt zębów. Stomatolog pomaga dobrać pacjentowi optymalne dla niego rozwiązanie. W następnej kolejności bada zgryz pacjenta. Wykonywane jest także zdjęcie panoramiczne zębów oraz nierzadko modele przyszłego uzębienia z białego wosku (tzw. wax‑up). Pozwalają one na wymodelowanie kształtów poszczególnych zębów. Wycisk z wosku staje się wzorem do wykonania wstępnych licówek (tzw. mock‑up), które pomagają w obiektywnej ocenie wyglądu nowych zębów.
Na kolejne wizycie odbywa się szlifowanie zębów, chyba że ze względu na rodzaj licówek nie jest to potrzebne. Szlifowanie zębów nie boli. Jest przeprowadzane w znieczuleniu miejscowym, ponieważ odbywa się na żywym zębie. Wykonywany jest wycisk zębów będący razem z mock‑upem podstawą ostatecznych licówek, a na oszlifowane zęby zakładane są licówki tymczasowe. Zabezpieczają one naruszone szlifowaniem i wrażliwe powierzchnie zębów do następnej wizyty.
Ostatnią czynnością jest cementowanie na stałe ostatecznych licówek porcelanowych na zęby po uprzednim wytrawieniu ich specjalnym żelem zwiększającym przyczepność.
Prawidłowo zamocowane i użytkowane licówki służą pacjentowi przez kilkanaście lat, a często nawet dłużej. Są na zębach praktycznie niezauważalne, nie odklejają się i nie pękają. Jeśli coś takiego się zdarzy, należy zgłosić się do lekarza, który je zakładał, w celu stwierdzenia, z jakiego powodu tak się stało.
Leave a Reply